هو مورو

اساسا زندگی مشترک رو

تغییرهای صحیح دو طرف به نفع همدیگه

حفظ می‌کنه

نه داشتن شخصیت ثابت‌ طرفین!

.

› برا همین بعد از رسیدن به "بلوغ عقلیِ کافی و اولیه"، این باور که هرچی سن بالاتر بره، شخصیت ثابت‌تر میشه و زندگی مشترک موفق‌تری شکل می‌گیره فقط یه جوکه! درواقع وقتی بنای کل اون رابطه بر گذشته، شخصیت خیلی ثابت، خودش میشه آفت زندگی مشترک!

› اونی که شاکله رفتاری خودش رو تکمیل کرده و کاملا بسته، دیگه به ندرت می‌تونه به نفع طرف مقابل برخلاف اون سیستم شخصیتی عمل کنه. چون چنین عملی نیازمند کسب مهارته و آگاهیِ تنها به هیچ دردی نمی‌خوره! و کسب مهارت نیازمند تمرین و درگیری و دست و پنجه نرم کردنِ چندین ساله‌ وسط زندگیه!

› چیزی که ما الان به عنوان بهانه برای عدم ازدواج می‌بینیم، بلوغ نیست، توهم بلوغه! بلوغی که خودش آسیب‌زاست. بلوغ اصلی و حقیقی، با افتادن وسط ورطه زندگی حاصل میشه و قبلش همه بازی بیش نیست!