هو مورو

پست‌ها رو می‌خوندم، سال ۹۹ نوشته بودم دلم بچه می‌خواد و خبر نداشتم که تا سال ۴۰۴ هم بچه ندارم. اینجا کسی از دوست و آشنا نیست و تنها جاییه که می‌تونم روراست باشم.

 چیزی که آزاردهنده‌ست این نیست که واسه یکسری از مشکلات تا حالا نشده که بشه. درسته کیه که بچه نخواد ولی اینو قلباً میگم درد اصلی برام نیست. درد اصلی اینه که دیگران نگاهت به یه بچه یا بازی باهاش رو تفسیر به حسرت بکنند و از نگاه و کلامشون ترحم بباره. یا چپ و راست بگن چرا بچه نمیاری؟ (و نگم از آزارها و دل‌شکستن‌هایی که به اسم تبلیغ فرزندآوری مسببش هستند.) خب آدم عاقل! تو منو می‌شناسی، عقایدمو می‌دونی، طبیعتا باید بفهمی اگه تا الان بچه‌ای نیست لابد دلیلی داره. من تقریبا با این قضیه کنار اومدم؛ اولا هنوز امید دارم ان‌شاءالله یه روزی این اتفاق واسه ما هم بیفته، ثانیا بالفرض هیچوقت هم نیفتاد، زندگی به آخر که نمی‌رسه. زندگی هزارتا جنبه داره که میشه بهش مشغول شد و پیشرفت کرد. نمی‌دونم چرا برخی فکر می‌کنن خیلی بیشتر از خودِ یه زوج براشون دغدغه دارند و تو پوشش دلسوزی و خیرخواهی افاضات می‌کنند. بابا رها کن بشر! ما واسه خودمون حلش کردیم، اگه شما راحتمون بذارید.