هو مورو

از فکر و خیال زیاد خوابم نمی‌بره. میشه گفت هم آرومم هم آشفته. آروم از اینکه حس میکنم بالاخره یه راهی جلوی پام گذاشته شده، و آشفته از ترس اینکه نکنه اون راه هم جواب نده. هنوزم نمیدونم اتفاقات دو سال گذشته تاوان کدوم اشتباه زندگیم بود که شونه‌هام زیر بار سنگینی‌ش خم شد. اصلا تاوان بود؟ یا امتحان؟ فقط میدونم هرچی که بود و هست، خیلی عمیق‌تر از چیزیه که در ظاهر نشون میده. کاش این ابهام برطرف شه.