هو مورو

قرار است امتحان فلسفهٔ حقوق، فردا در حرم باشد. تقریبا هیچکداممان هنوز چیزی نخوانده‌ایم. دو سه نفر از بچه‌ها بیرون از اتاق، روی زمین سالن نشسته‌ و مباحثه می‌کنند. میان ده نفر باقی مانده هم، بیدارشان منم. حالم عجیب و غریب است. بی‌خود و بی‌جهت. خانم میم می‌گوید حالاتت شبیه به حملات پنیک است. شاید.‌ نه می‌توانم بخوابم و نه درس بخوانم. حتی گریه هم اینجا نمی‌چسبد. فقط می‌توانم بغض‌هایم را ذخیره کنم تا در حرم بترکند. شاید که چشم‌هایم را با این وعده به خواب ببرم.

بعد نوشت: امتحان سختی بود. ولی فضای حرم، آن عطر و آرامش تقریبا همه چیز را شست و برد. سال گذشته تیکِ امتحان در جمکران را زدیم و امسال در حرم امام رضا علیه‌السلام را. تجربه‌های شاید تکرارنشدنی..