هو مورو

سمت پدری به خواهرم می‌گویند وسائل جهزیه‌ات را از آنلاین‌شاپ‌ها بخر، خیلی شیک‌تر است. می‌گویم ببین، هرکاری که دوست داری بکن. تو فقط یکبار از شیر مرغ تا جان آدمیزاد را برای خانه‌ات می‌خری و با حظِ تمام بخر! نظرهای غلط را هم بگذار در جیب چپت! آن زمان کسی نبود این حرف ها را به من بزند. قبول دارم که اقوام پدرم در سلیقه کلا چند لِوِل بالاتر از خیلی‌ها هستند. به قول معروف قرتی‌اند! سلیقه‌ای که من دارم و خیلی وقت‌ها دیگران برایش به به و چه چه می‌کنند را از همان‌ها به ارث برده‌ام. ولی مسئله این‌ها نیست. مسئله این است که اولا خواهرم با من که به آن‌ها رفته‌ام متفاوت است؛ خیلی از چیزهایی که می‌پسندد باب دل من هم نیست اما خب نمی‌شود که وقتی رینگِ ساده می‌خواهد سرش را بگذارم لای گیوتین که حلقهٔ تک نگین شیک‌تر است و بیشتر به چشم می‌آید. بعد اوست که هر روز حلقه را در دستش می‌بیند و عذاب می‌کشد که دوستش ندارد. چیزی که برای خودم اتفاق افتاد و هنوز هم حلقه‌ام را دست نمی‌کنم! این مشت نمونهٔ خروار. مسئله بعد این است که ما به قدر جیبمان خرید می‌کنیم و آن‌ها نه. سلیقه‌مان تا حدی اجازه جولان دارد که مایه‌اش باشد! آن‌ها حاضرند زیر بار هزار قسط و قرض بروند که چیدمانشان طبق فلان سبک خاص باشد. نمی‌دانم چطور قرار است بچه‌هایشان را زن/شوهر بدهند. احتمالا همسرانشان را بدبخت کنند! مسئله بعد اینکه یک جاهایی هم مایه‌اش هست ولی خب افسار سلیقه را می‌کشیم که خیلی در چشم نباشد. خودخواسته ساده می‌خواهیم. دل ده تا جوان و خانواده که می‌بینند مهم است. فکر نکنند نمی‌توانند پا پیش بگذارند و آهِ جوان مجرد و پدر و مادرش دامنمان را بگیرد. ولی خب سمت پدری این چیزها را می‌گذارد در همان جیب چپش. نه که قبول نکنندها، نمی‌خواهند. زورِ تجمل بیشتر است به هرحال. این مصلحت‌ها را که کنار بگذاریم، مسئله اصلی برایم روحیهٔ خواهرم است. نمی‌خواهم مصیبت‌هایی که من برای چیزهای دم دستی کشیده‌ام را بکشد. بعد هم از فردای عروسی هیچکس یادش نیاید که الان چه دردی دارد چه رسد به اینکه بداند در چه بشقابی غذا می‌خورد! و او بماند و پس‌لرزه‌های این روزها که با خود حمل می‌کند. من زخم خوردم. نه از چند نفر، از همه! سفرهٔ دلم پاره و دریده است. آنقدر که حتی نمی‌توان سرهمش کرد و از آن نوشت. بغض اجازه نمی‌دهد. گاهی فکر می‌کنم هرطور شده اینجا بنویسم و رها شوم اما می‌ترسم از اینکه «هم غم به جای مانَد و هم آبرو روَد»! حالا فقط سعی می‌کنم پشت خواهرم باشم. من چنین کسی را نداشتم. با همان سن کم، کار خودم را می‌کردم‌، ولی نمی‌شود گفت فرقی نیست بین وقتی که ده نفر اطرافت همراهی می‌کنند و خاطرهٔ خوب می‌سازند با وقتی که هرکس تا می‌تواند درِ گوشت زمزمهٔ یأس می‌کند! یار همراه بود، بودنش دلیلی‌ست برای همین نفسی که می‌آید و می‌رود! اما حتی او هم زورش نمی‌چربید. به فشارهایی که بر جسم و روحم آمد. اما من تلاشم را می‌کنم که نگذارم این بلا سر خواهرم بیاید.

+ بعد عمری قالب وبلاگم شد آن چیزی که می‌خواستم.